Misschien ligt het aan de mensen om mij heen of het gebrek eraan. (zó sociaal ben ik nou ook weer niet)
Maar nee, dat was het niet. Er zijn namelijk nog genoeg mensen, als familie en vrienden, om mij heen waar ik regelmatig mee praat, omga of iets van hoor..
Het is al bedtijd 22.45, als ik uit verveling naar beneden loop, de keuken in. Om vervolgens een koude pannenkoek met crunchy pindakaas mee naar boven te nemen en op te eten.
Onderweg naar boven bij het piepende geluid van de vaatwasser, dat verrekt veel lijkt op het piepen van onze hond, Jimme, dat is het moment..
Dan besef ik ineens.. Wát ik al die tijd mis: een maatje in de vorm van een huisdier!
Die er voor mij was wanneer het nodig was.
Die tegen mij aan kwam liggen, als ik niet lekker in m'n vel zat.
Die ik bijna plat kon én mocht knuffelen, als ik verdriet had of iets/iemand (misschien mijzelf wel) op één of andere manier kon en wilde troosten.
Waarmee ik maar één blik hoefde te wisselen, om te weten wat de één voelde, bedoelde, wilde, nodig had enz..
Ookal zijn er nog zoveel mensen om mij heen, zoals familie, vrienden en een lieve vriend, leven zonder een trouwe viervoeter?
Nee, dat is niets voor mij!
Zonder viervoeter aan m'n zijde voel ik mij zo waardeloos, nutteloos, maar vooral futloos.
Ik moet langzaamaan weer zin zien te krijgen..
Dus bij deze staat het vast: óóít komt er een viervoeter in huis..
Liefs, Ann
